Cukrzyca cechuje się wysokimi stężeniami glukozy we krwi, ponieważ organizm nie może należycie jej zużytkować. Glukoza pochodzi z trawienia pokarmów zawierających skrobię (chleb, kasza, ryż, ziemniaki i inne) oraz cukru. Glukoza w komórkach wykorzystywana jest głównie do celów energetycznych. Przenikanie glukozy do komórek możliwe jest tylko przy udziale insuliny. Niedobór insuliny lub oporność komórek na jej działanie powoduje wzrost stężenia glukozy we krwi, czemu towarzyszą inne zaburzenia przemiany materii, w szczególnosci cholesterolu i innych lipidów.
Cukrzyca insulinoniezalezna, zwana także cukrzycą typu II, rozwija się zwykle po 40 roku życia, chociaż nie tylko. Organizm pacjenta z tym typem cukrzycy jest zwykle oporny na działanie insuliny, aby tę oporność zrównoważyc, leczymy ją samą dietą, lub dietą i doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi. Czasami dietą, lekami doustnymi i insuliną.
Głównym celem jest uzyskanie wartości prawidłowych glikemii zarówno przed posiłkami jak i po posiłku, oraz prawidłowych stężen lipidów i ciśnienia tętniczego. Osiągnięcie tego celu poprawia kondycję pacjenta i chroni przed powikłaniami oczu (retinopatia), nerek ( nefropatia), układu nerwowego (neuropatia), serca i naczyń (angiopatia). Dieta i wysiłek fizyczny są bardzo ważnymi elementami leczenia cukrzycy.
Aby wiedzieć jak wyglądają nasze poziomy glikemii musimy czasami kilka razy w ciągu doby wykonywać pomiary cukru i wyciągać odpowiednie wnioski, co bylo przyczyną niewłaściwych glikemii. Prawidłowa glikemia przed posiłkiem to 70mg% do 110mg%, natomiast po posiłku nie wyższa jak 145mg%.